روز مادر
حکایت سپیده

مادر، تو رفیع‏ترین داستان حیات منی. تو به من درس زندگی آموختی. تو چون پروانه سوختی و چون شمع گداختی و مهربانانه با سختی‏های من ساختی. مادر، ستاره‏ها نمایی از نگاه توست و مهتاب پرتوی از عطوفتت، و سپیده حکایتی از صداقتت. قلم از نگارش شُکوه تو ناتوان است و هزاران شعر در ستایش مدح تو اندک. مادر، اگر نمی‏توانم کوشش‏هایت را ارج نهم و محبت‏هایت را سپاس گزارم، پوزش بی‏کرانم را همراه با دسته گلی از هزاران تبریک، بپذیر. فروغ تو تا انتهای زمان جاوید و روزت تا پایان روزگار، مبارک باد.
بهار زندگی

مادر، تو شکوفاتر از بهار، نهالِ تنم را پر از شکوفه کردی و با بارانِ عاطفه‏های صمیمی، اندوه‏های قلبم را زدودی و مرهمی از ناز و نوازش بر زخم‏های زندگی‏ام نهادی. در «تابستان»های سختی با خنکای عشق و وفای خویش، مددکار مهربان مشکلاتم بودی تا در سایه‏سارِ آرامش‏بخش تو، من تمامی دردها و رنج‏ها را بدرود گویم. با وجود تو، یأس دری به رویم نگشود و زندگی رنگ «پائیز» ناامیدی را ندید. تو در «زمستانِ» مرارت‏های زندگی، چونان شمع سوختی تا نگذاری رنجش هیچ سختی ستون‏های تنم را بلرزاند. مادر، ای بهار زندگی، شادترین لبخندها و عمیق‏ترین سلام‏های ما، همراه با بهترین درودهای خداوندی، نثار بوستان دل آسمانی‏ات باد.
احسان به پدر و مادر

یکی از وظایف مهم دینی و اخلاقی ما، احسان به پدر و مادر است. در قرآن کریم، چندین بار احسان به آنان، توصیه شده است. علامه طباطبایی رحمه‏الله در این‏باره نگاشته‏اند: «انیکی به پدر ومادر، پس از یکتاپرستی از واجب‏ترین واجبات است؛ همان‏گونه که آزردن پدر و مادر پس از شرک، از بزرگ‏ترین گناهان است». و در جای دیگری آورده‏اند: «در چند جای قرآن کریم، خداوند متعال، احسان به والدین را در کنار توحید و نفی شرک آورده است و پس از فرمان به توحید یا نهی از شرک، به احسان نسبت به پدر و مادر فرمان داده است». تأکید قرآن کریم بر احسان به پدر و مادر نشان از عظمت والای مقام آنان، در فرهنگ اسلامی دارد.
بزرگ‏ترین واجب

در قران کریم و روایات اسلامی، درباره نیکی کردن به پدر و مادر سفارش بسیار شده است. قرآن در وصف حضرت یحیی علیه‏السلام می‏فرماید: «اونسبت به پدر و مادرش نیکوکار بود، و متکبر و عصیان‏گر نبود». و از زبان حضرت عیسی علیه‏السلام حکایت می‏کند: «مرا نسبت به مادرم نیکوکار گردانید و جبار و شقی قرار نداد». از این دو آیه برمی‏آید که هرکس به پدر و مادرش نیکی نکند، سرکش و بدبخت است. امیرمؤمنان علی علیه‏السلام نیز می‏فرمایند: «نیکی کردن به پدر و مادر، بزرگ‏ترین واجب است».
زیباترین ستاره سپاس

مادر! تو جانانه جام بلای ما را نوشیدی و لباس رنج و محنت ما را پوشیدی، اینک، حریر محبت فرزندانت را بپوش و شربت شهد عشق آنان را بنوش. مادرم، در گرامی‏داشت روزت زیباترین ستاره سپاس را به پاس پاسداری بی‏کرانت از ما، بر آسمان پرمهرت می‏آویزیم. روزت مبارک باد.
بوسیدن پدر و مادر

بوسه، پیام محبت است؛ شعر ناسروده عشق است؛ تبلور بالاترین تکریم است؛ جلوه عملی عاطفه‏هاست. پدر و مادر بی‏شمارترین بوسه‏های محبت‏آمیز را از کودکی نثارمان کردند. اکنون که نهال وجود ما از آن محبت‏ها به پا ایستاده است و درخت زندگی آنان رو به فرسودگی نهاده، باید بهترین محبت‏ها و بی‏شائبه‏ترین عواطف را نثارشان کنیم. بوسیدن ابزار این مهر ورزیدن است. امیر مؤمنان علیه‏السلام فرمودند: بوسیدن پدر و مادر عبادت است.
نگاه محبت‏آمیز

«نگاه» مقوله شگفتی است. هر نگاه پیامی دارد از این‏رو در فرهنگ اسلامی برخی از نگاه‏ها معصیت است و برخی عبادت. در روایت آمده است: «نگاه مهرآمیز فرزند به پدر و مادر، عبادت است». پیامبر اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم نیز فرمودند: «درهای آسمان در چهار هنگام به رحمت گشوده می‏شود: هنگامی که باران می‏بارد، آن‏گاه که فرزند به چهره مادر و پدر می‏نگرد، وقتی که در کعبه باز می‏شود و آن زمان که ازدواجی شکل می‏گیرد».
چلچراغ محبت

مادر، صفا و صمیمیت و صداقت، گلابِ گلبرگ‏های وجود توست. عشق و ایمان در پیشانی بلند تو، موج می‏زند. چشمانت چلچراغ محبت است. چشمه‏های مهربانی از چشم‏های تو سرچشمه گرفته است. لب‏هایت پیام‏آور شادترین، لبخندها و نگاه مهر آشنایت، زلالِ دل‏نوازترین عاطفه‏هاست. قلب تو، رود همیشه‏جاری عشق است. از سایه مهربان دست‏هایت گل مهر می‏روید. نسیم، چهره بر گام‏های تو می‏ساید. مادر، روزت مبارک باد.
مادر، کانون عشق

مادر، کانون عاطفه و مهر است و ظرفیت و شکیب کمتری برای تحمل ناگواری‏ها دارد، لطافت طبعش و ضعف طبیعی او از یک‏سو، و ناتوانی‏های فرساینده‏ای که از به دنیا آوردن فرزند و دیگر رنج‏ها در او پدید آمده است از سوی دیگر، او را به شدت ناتوان می‏کند. بی‏شک او شایسته تکریم، نوازش، عطوفت و خدمت است.
غزل لطیف روزگار

ای مادر عزیز، تو بهترین گل‏واژه هستی، هستی؛ تو غزل لطیف روزگاری؛ تو دیوان محبت‏هایی؛ تو سرود جویباری؛ تو اقیانوس عشقی؛ تو دفتر رنج‏های نامکتوبی. اکنون که من از تو هستی یافته‏ام جانم فدایت باد!
خدمات جبران‏ناپذیر مادر

مردی به رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم گفت: «مادرم، سخت پیر شده است و اکنون نزد من زندگی می‏کند. او را بر دوش می‏گیرم و جابه‏جا می‏کنم. خود به او غذا می‏خورانم و شست و شویش می‏دهم. با این حال، از روی شرم، چهره‏ام را از او برمی‏گردانم تا بدین‏گونه او را تعظیم کرده باشم. آیا تلافی خدمات او را کرده‏ام؟» فرمودند: «نه». در ادامه پیامبر اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله با برشمردن مشکلات و رنج‏های که مادر در دوران بارداری و طفولیّت فرزند خود تحمل می‏کند علّت این حکم را مورد اشاره قرار می‏دهند.
عطر همه گل‏ه

یاس‏ها عطرشان را از بوی تن تو به عاریت می‏گیرند. شبنم، گل‏واژه اشک‏های توست ای شقایق دشتستان صبوری؛ ای هم‏آغوش پروانه‏ها؛ ای صفای گل سرخ؛ ای نرگس عشق؛ ای اقاقیای محبت؛ تو شمیم گل محمدی و رایحه گل نسترنی. مادر، تو از همه گل‏ها زیباتر و از همه آنها خوش‏بوتری، در سالروز یاد تو، عطر همه گل‏های شکفته را نثار وجودت می‏کنم.
سرو سایه‏گستر زندگی

مادر، تو کتاب همیشه گشوده ایثاری. تو در مزرعه زندگی‏مان بذر سپیده و مهر می‏کاری. تو چون آسمان زلالی و چون باران بخشنده. مادر قامت تو قیامت عشق است. ای سرافرازترین سر و سایه‏گستر زندگی‏ام. در وصف تو، کلمات عقیمند و واژگان محدود. ای خوب‏ترین، ای رئوف‏ترین سرچشمه مهربانی‏ها، ای ساکن کوی مهتاب، ای آب و آیینه و آفتاب، نام بلندت جاودان و کتاب وجودت به شیرازه امن و امان خداوندی استوار و تلاش بی‏شائبه‏ات در بارگاه الهی پذیرفته باد.
مادر در نگاه دیگران

فساد مادر، با فساد نسل برابر است.

(ساموئل اسمایلز، نویسنده اسکاتلندی)

مادر با یک دست گهواره، و با دستی دیگر جهان را تکان می‏دهد.

(ناپلئون بناپارت، امپراطور فرانسوی)

کودک، مادرش را از لبخندش می‏شناسد.

(ورژیل، شاعر رومی)

اگر فرزند، مار هم باشد، باز مادر او را به سینه‏اش می‏چسباند.

(عربی)

خدا می‏خواست همه‏جا جلوه کند، مادر را آفرید.

(عربی)

مهربانی پدر از قله فراتر است، مهربانی مادر از اقیانوس عمیق‏تر است.

(ژاپنی)

وقتی بچه زمین می‏خورد، مادر گریه می‏کند؛ وقتی مادر زمین می‏خورد، بچه می‏خندد!افریقایی)
شگرفی عشق

همه می‏شناسیمش؛ همو که با شکوه مهرش عشق را معنایی دیگر می‏بخشد و قلبش وسعت بی‏انتهای صبر و مهربانی است و شانه‏های پرصلابتش مأمن مهر و صفا، و چشم‏های پرفروغش سرچشمه احساس و گذشت است. مادر، مهر کیشی است که با شمع وجودش به محفلمان روشنی می‏بخشد و با گلخند محبت‏اش رنگ غم را از چهره‏مان می‏زداید و تبسمی از شادمانی بر دل‏هایمان می‏نشاند و با دستان پر سخاوتش، چتری سایه‏گستر ساخته است تا هیچ سختی را حس نکنیم. او به را ستی تندیس همه خوبی‏هاست.
نیکی به پدر و مادر پس از مرگ

پدر و مادر ما، پس از مرگ، بی‏نواتر و نیازمندتر از همیشه‏اند. دستشان کوتاه گشته و فرصت عمل برای آنان تمام شده است و چشم به راه احسان ما هستند. پیامبر اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم فرمودند: «سرور نیکوکاران، در روز قیامت، مردی است که پس از مرگِ پدر و مادرش به آنان، نیکی کرده باشد».

مردی درباره نیکی کردن به پدر و مادر، پس از مرگ، از حضرت رسول صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم سؤال کرد. حضرت این وظایف را معین کردند: 1. نماز خواندن برای آنان؛ 2. آمرزش خواستن برای آنان؛ 3. وفا کردن به پیمان‏هایشان؛ 4. بزرگداشت دوستان آنان.
بر مزار تو

مادر، می‏خواهم با اشک‏هایم، گلی بپرورم به رنگ خون دل و به قامت هزاران دریغ و آه، و روز مادر، بر مزارت گذارم. مادر، در این روز، آهم را بنگر و دریغم را شاهد باش. هنوز باور ندارم که تو رفته‏ای. هنوز دست احساس تو را حس می‏کنم. تو زنده‏ای!
زیارت قبور پدر و مادر

یکی از سنت‏های اسلامی، زیارت قبر پدر و مادر است. عمل به این سنت، هم پیوند با پدر و مادر را پس از مرگ نگاه می‏دارد و هم یکی از شیوه‏های احسان و نیکی کردن به پدر و مادر است؛ به ویژه اگر زائر قبور، برای آنان از خداوند، درخواست آمرزش کند و به قرائت قرآن پردازد.
عاشقانه‏ترین غزل

مادر، تو کتاب نامکتوب مرارت‏هایی، تو دیوان محبت‏هایی، تو ناب‏ترین واژه شعر خلوصی؛ تو بلندترین داستانِ حماسیِ ایثاری. ای قصیده بلند عشق؛ ای عاشقانه‏ترین غزل؛ ای مثنوی رنج‏ها؛ تو بیت الغزل از خودگذشتگی هستی؛ تو قافیه احساس قلب منی؛ تو منظومه بلند فضیلت‏هایی تو بهترین بیت رباعی محبتی.

مادر، شعر وجود تو را، واژه واژه می‏نوشم و رعناترین غزال غزل‏هایم را به سویت روانه می‏کنم. دو بیتی‏های احساسم را همراه با شادمانه‏ترین ترانه فصل‏های زندگی‏ام، نثار دل بهاری‏ات می‏کنم. ای بهترین شعر زندگی، روزت مبارک باد.
حکایت

وقتی به جهل جوانی بانک بر مادر زدم، دل آزرده به کنجی نشست و گریان همی گفت: مگر خُردی فراموش کردی که دُرْشتی می‏کنی؟چه خوش گفت زالی به فرزند خویش     چو دیدش پلنگ افکن و پیل تن
گر از عهد خُردیت یاد آمدی     که بیچاره بودی در آغوش من
نکردی درین روز بر من جفا     که تو شیر مردی و من پیر زن

زلال هرچه عشق

مادر! تو پروانه دشت ایثاری؛ شمع فروزان محفل مایی؛ تو عطر خوش بوی همه گل‏هایی. در ژرفای دیدگانت، رودی از محبت موج می‏زند و دستان مهربانت سهمی از سخاوت آفتاب دارد. تو چون دریا بی‏دریغ، پایان نداری. تو زمزمه هرچه محبتی؛ عطر هرچه رازی؛ زلال هر چه عشقی؛ تو بلور شفاف خلوصی؛ وسعت بی‏کران مهربانی و صبری.

من لطافت نسیم، سیپدی سپیده، نستوهی کوه و صداقت آیینه را در تو می‏نگرم. مادر، گلبرگ‏ها بر دستانت بوسه می‏زنند؛ دریاها به تو غبطه می‏خورند؛ بادها نام تو را تا عرش خدا می‏برند؛ و ملکوتیان بر تو درود می‏فرستند. خدا بهشتش را به زیر پای تو می‏بخشد. تو به راستی شکوه‏مندترین واژه شگرف آفرینشی.
محبت مادربی محبت مادر     یک قنات بی آبم
مثل راه بی مقصد     مثل عکس بی قابم
بی محبت مادر     از شکوفه‏ها دورم
یک کبوتر بی بال     یک چراغ بی نورم
بی محبتِ مادر     چون لبان بی لبخند
ساکتم و غمگینم     مثل بلبلی در بند
بی محبت مادر     در دلم صفایی نیست
از بهار در قلبم     هیچ رد پایی نیست